Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΜΗΘΥΜΝΑΙΟΣ

Ενας καλός μου φίλος, με το χαρακτηριστικό όνομα Μηθυμναίος, όντας γέννημα θρέμμα της Μήθυμνας, Μόλυβος για τους πολλούς, ο οποίος ανάλωσε πολλά από τα χρόνια του στο εξωτερικό, μου έστειλε την διπλανή φωτογραφία και το παρακάτω όμορφο κείμενο.

Συγχωρέστε μου την παρέμβαση αλλά εγώ επιμένω, κι ας έχει γίνει συνήθεια, το νησί μας να το λέμε Λέσβο και την πρωτεύουσά του Μυτιλήνη.
Τέλος πάντων δεν θα τ’ αλλάξουμε τώρα. Κι εν πάση περιπτώσει άλλα θέλω να πω:
Μερικά «επειδή».
Επειδή δεν μένω στο νησί, φυσικό είναι να μην ζω τα προβλήματά του κι ακόμα τις όποιες γκρίνιες γύρω απ’ αυτά.
Επειδή πάντα θέλω να ακούω και να μαθαίνω τα καλλίτερα, κι αυτό είναι κομμάτι... δύσκολο.
Επειδή πολύ πιστεύω ότι μέσα μας αγιάζουν οι τόποι που αγαπάμε...
Επειδή όλο και πιο πολύ μας αποκαλύπτονται (οι τόποι μας)...
Επειδή αυτοί ακριβώς, οι αγιασμένοι τόποι που αγαπάμε θα μας κρατάνε (καθώς φαίνεται) για πάντα ρομαντικούς...
Επειδή είναι ευτυχία να γεννιέσαι περιτριγυρισμένος από θάλασσα.
Επειδή στα κύματα καθρεφτίζονται τα χρώματα του ουρανού και της απεραντοσύνης του. Αλλά και τα όνειρά μας
Επειδή αυτή τη Λέσβο, όλη (από το Λ έως το ς), θα την κουβαλάμε μαζί μας όπου κι αν πάμε, θα την πονάμε και θα την ποθούμε, για όλα αυτά τα επειδή, θα ήθελα να αφήσουμε στην άκρη τα κακώς κείμενα, τις γκρίνιες κι όλα τα αρνητικά.
Για όλα τούτα τα παραπάνω επειδή, παραφράζω μια μαντινάδα και διαλαλώ πως:
«Ήθελα μόνο μια στιγμή / της θάλασσας να μοιάσω / για να μπορέσω ολόκληρη / τη Λέσβο ν’ αγκαλιάσω»!!!